dag 42,10-08-13

Gisterochtend ging om half 7 mijn wekker, in mijn kleren gesprongen, snel wat eten en toen zaten we alweer in de auto, op weg naar Sjoholt om Pirri en Tififia op te halen. Daar zaten we dan in de auto op naar de Jordmormarsen. Spannend vonden we het allemaal wel! We moesten eerst een uurtje rijden naar de ferry. Bij de ferry aangekomen bleek al snel dat we niet de enigste waren in sportieve kleding en mooie schoenen. Heel veel mensen, zo rond de 40 jaar, stonden daar ook al fanatiek te wachten op de boot. Op de boot ons mentaal voorbereid en eenmaal aangekomen aan de andere kant, stonden er al tafels klaar om je in te schrijven en was de officiele opening er. Helaas kon ik er niks van verstaan, maar iemand deed zich voor als de Jordmorvrouw en vertelde wat. Na dit gebeuren, stonden er 2 bussen klaar. Hier stapten we in en deze bracht ons op de goede plek, waar we vanaf daar met z'n alle de berg op moesten. Dit was al spannend genoeg, want de bus reed over zo'n heel klein bergpad... Aangekomen op de bestemming, gingen we in een lange sliert allemaal aan start van de Jordmormarsjen. Ik denk dat wij 1 van de jongsten waren en Trui van 13 jaar deed ook gewoon mee, alsof het niks was. We begonnen bij de voet van de berg en het 1e stuk was makkelijk te doen. Hier kwamen we er gelijk al achter dat het enorm nat was en glad! Tot dat we opeens stijl omhoog moesten, niveau verschil kwam hier gelijk al tot stand en de eerste gaten ontstonden. Dit was echt een hele zware klim en heb het nog nooit zo stijl meegemaakt. Pirri en Tififia waren in deze klim achterop geraakt en kwamen we weer tegen toen we bovenop de berg stonden. Hier hebben we wat gegeten en zijn snel weer doorgegaan. Hier liepen we heerlijk over de fjell, zonder de klauteren en te klimmen en al snel liepen Trui en ik voorop, met daar achteraan gevolgd Hilde, Pirri en Tififia. Het uitzicht was hier echt prachtig mooi en heb mijn ogen uitgekeken! We liepen richting een waterval, waar vandaan we daar weer moesten afdalen. De waterval zagen we al van verre, maar eenmaal aangekomen zaten we in een dikke wolk en baalden we allemaal dat we het mooie uitzicht niet konden zien en de waterval niet. Na 10 minuten was dit alweer weggetrokken en opeens hadden we geweldig uitzicht en kwamen we erachter dat we enorm hoog zaten en toen ik de afdaling zag, dacht ik echt van 'shit, hier moet ik dus naar beneden gaan!' Gelukkig vonden Hilde en Pirri het ook maar niks en hebben we rustig aan gedaan. Het was enorm glad en bij elke stap moest je uitkijken dat je niet uitgleed. Achter me hoorde ik Hilde hele tijd zeggen: omg, omg, omg en Pirri daarachter heeft een paar keer met haar billen van de berg gekleden. Ik vond het echt doodeng en stond te shaken op mijn benen en dat afdalen bleef maar door en door gaan. Zat geen einde aan. We liepen op een heel klein paadje en je hoefde maar iets van het pad af te kijken en je keek in een enorm ravijn. Gelukkig na een veel langere afdaling, dan omhoog klimmen, kwamen we beneden aan, waar er sap en fruit voor ons klaarlag. Trui is hier nog in het water gesprongen en na een korte pauze zijn we over het asfalt naar het dorp gelopen. Echt heerlijk was dit en vanaf hier konden we de berg ook zien en het was echt enorm hoog en niemand kon het zich voorstellen dat we daar helemaal waren geweest. De bergen hier bij de camping stellen niks meer voor, appeltje eitje. Toen we hier ook een bordje zagen dat deze Tur rood was en dus voor gevorderden lopers was, konden we alleen nog maar trots zijn! Hier liepen we richting een camping, waar we een plaspauze inschakelde en waar ook weer een mevrouw zat met sap en fruit. Een eindje verder gelopen konden we kiezen, door de tunnel of over de fjell en omdat we wisten dat na deze fjell we nog een berg op en af moesten hebben we hier voor de tunnel gekozen. Dit was erg leuk, in het donker, auto's die langs razen en keihard kerstliedjes zingen haha, helaas was deze tunnel maar 300m. Uit de tunnel gekomen zagen we de volgende klim al voor ons liggen. Hier zagen we het huisje waar het kindje is geboren en dat was het einddoel. Dit was een hele andere klim dan de vorige maar zwaar  genoeg. Het was een smal grindpad met 12 bochten en bij elke bocht dacht je: 'Zijn we er nou al?' Dit viel dik tegen en dan moet je je verstand echt op nul zetten. We wisten dat bovenop de berg broodjes met pulser klaar lagen en 1 of ander smortoetje. Dat gaf mij de moed wel om naar boven te lopen. Tiffia had de spirit er ook nog in en samen zijn we naar boven geklommen met Hilde daar achteraan. Trui praatte Pirri naar boven en uiteindelijk hebben we het allemaal gered en hebben we boven een hele lange pauze gehouden! Helaas, moesten we ook weer naar beneden lopen, omdat hier de bus zou komen die ons weer terug bracht naar de auto. Op 1 of andere manier begon ik toen alles te voelen en ik denk dat dat kwam omdat ik het einde nu wel gehad had. Mijn knieën deden enorm zeer bij de afdaling en ik had het helemaal gehad. Gelukkig met veel geklets en gelach beneden gekomen, waar we bij de bus nog een aandenken kregen, wat niks voorstelde, een potje jam.. en waar Tiffia nog een cadeau won. Ze hadden namelijk 15 namen gelood en die kregen allemaal een verschillend cadeautje. Onderweg hebben we veel mensen gesproken, mensen die hem vaker hadden gelopen, mensen van het rode kruis en mensen die de tocht helemaal vanaf het begin hadden gelopen. Deze mensen waren al 3 uur onderweg, toen wij bij de bus uitstapten en aan de tocht begonnen, zo knap en we hoorden dat veel van hun ons ook nog hadden ingehaald, die gaan echt te hard.. Eenmaal weer in de bus, keek ik op een te toffe dag en was ik enorm trots en moe! En de spierpijn begon ik al snel te voelen en nu ik wakker word voel ik mijn hele lichaam. Zo om 12.00 begin ik met werken. Zondag... HELP! Haha maar gelukkig hoef ik maar tot 18.00 uur. Verder zie ik wel hoe ik deze dag ga doorstaan met mijn zere beentjes haha!